Sinds vorige week heb ik een nieuw vak op school. Het vak heet identiteit in professionaliteit. Het vak gaat erover hoe we ons als theoloog of pastor profileren na het behalen van ons diploma. We hadden het over hoe ons mensbeeld, Godsbeeld en samenlevingsbeeld veranderd is in de loop der jaren.
Aan het eind hadden we het over wat we elkaar zouden willen meegeven en ik was in gesprek met drie andere studenten. We hadden een best mooi gesprek over hoe we kunnen leven in bubbels. Wat mensen vaak doen bijvoorbeeld is dat ze mensen opzoeken op wie ze lijken. Mensen zoeken anderen uit de kerk, sportclub, klas, wijk, nationaliteit of wat dan ook. Je directe vriendengroep zegt ook heel erg veel over wie jij bent. Ik zoek ook bewust mensen op met een bepaalde werkethiek en mensen waar ik prettig mee kan werken. Zo heb ik bijvoorbeeld recent nog een stapje teruggedaan uit een bestuursfunctie, omdat ik te veel verschilde met de rest van het potentiële bestuur. Daar heb ik gewoon de kracht niet meer voor.
Terwijl er in mijn opleiding gaat over hoe gaan we om met de ander die vreemd voor je is. Twee jaar geleden liep ik drie dagen per week stage bij een inloophuis in Amsterdam Noord, in de Vogelbuurt. Mocht je die buurt niet kennen ga er vooral eens heen. Het is een wijk waar veel armoede, eenzaamheid en sociale isolement is. Dus de mensen die langskomen tijdens een maaltijd of een koffieochtend zijn mensen die het mentaal, emotioneel en financieel zwaar hebben. Moeite met het aangaan van relaties bijvoorbeeld en op de dag dat de pakketten bij de voedselbank bezorgd werden om de hoek zat de ruimte propvol. Mensen die op straat leven en iedere stuiver moeten omdraaien. Mensen die anders omgaan met de waarde van geld, bezit en voedsel. Eten wat ik niet eens zou weggeven vriezen zij in zodat ze langer kunnen eten, een slaapbank die ik niet in mijn studentenkamer zou willen hebben is voor hen een plek om tot rust te komen.
Zes jaar geleden hielp ik mee met een kledingbeurs in Almere Poort. Ik fietste erheen en dat was een kilometer of acht. Ik had dorst ondertussen, dus haalde onder het station bij een winkel een blikje energydrank van 2,50. Die middag zag ik allemaal mensen tassen vol met kleding uitzoeken en raakte ik in gesprek met de bezoekers. Zij vertelden dat ze ieder jaar hier komen voor kleding en dat ze maanden sparen zodat ze hun kinderen nieuwe kleren konden geven. Een jongen mocht vijf kledingstukken uitzoeken voor 50 cent per stuk. Voor dat bedrag kocht ik met droge ogen een blikje energydrank. Schaamteloos. Je leert wel met geld omgaan als je het niet hebt en je leert dat te veel hebt als je je schaamt voor je eigen aankopen.
Aan het eind van de les kwam een discussie op gang over of we de ander moeten begrijpen. Als ik kijk naar de situaties die ik zojuist beschreven heb dan vraag ik me af of ik dat kan. Sterker nog, ik vraag me oprecht af of ik het wel wil. Wil ik wel eenzaamheid begrijpen, wil ik wel armoede begrijpen, wil ik begrijpen hoe het is om de schimmel uit het brood te knippen omdat je anders je kind niet eten kunt geven. Ik vind het lastige vragen en door na te denken over de vragen merk ik ook dat ze heel confronterend zijn. Het maakt me ongemakkelijk hoe goed ik het heb. Afgelopen vrijdag ben ik eerst een aantal lekkere speciaal biertjes wezen uitzoeken, om vervolgens iets van vijf platen bij een platenzaak te halen. Ik weet dat ik het goed heb. Waar ik woon voelt als thuis. Ik kom er tot rust en werk met plezier aan schoolopdrachten. Ik kan rustig een boek lezen en kan rekening houden met het kopen van duurzame producten. Ik heb een vriendin waar ik heel veel van houdt en met wie ik me echt samen voel.
Aan de andere kant heb ik tijdens mijn stages ook gemerkt dat mensen die dus minder geld hebben en weinig mensen zien, dat ze ook een heel ander beeld van saamhorigheid en verbinding hebben. Ze zien jaloersmakend naar elkaar om, als iemand een ongeluk heeft gehad dan weet je dat er mensen zijn om voor diegene te zorgen en als iemand ziek is wordt er soep bezorgd. Mensen hebben me vol trots hun nieuwe koelkast of hun wasmachine laten zien.
Ik had een doosje met koekjes gekocht, maar het inloophuis zou een aantal dagen niet open zijn, dus ik wilde het weggeven aan iemand. Er zaten vijf koekjes in ofzo. Ik bood het aan een man aan waarvan ik wist dat hij bij de voedselbank zat, dus dacht hij wil het vast hebben. Waarop hij zei dat hij het niet hoefde, want hij zou het niet op krijgen. Dus dan zou hij het moeten weggooien. En omdat hij op straat geleefd heeft weet hij wat de waarde is van afval.
Dat zou ik wel willen leren begrijpen. Dat gevoel van dankbaarheid en saamhorigheid. Er zijn voor de ander en iets van jezelf weggeven als je minder hebt.
Ik heb ook geleerd tijdens die stage in Amsterdam Noord hoe blij je mensen kunt maken met de kleinste dingen. Ik had een ochtend voorbereid, ik had een aantal voor mij goedkope producten gekocht bij de supermarkt. Waaronder zo’n doosje luchtverfrisser van minder dan 80 cent. Naar aanleiding van de gedachten en herinneringen die bij de mensen opkwamen gingen we het gesprek met elkaar aan. Een enorme grote meneer die dat doosje luchtverfrisser kreeg riep luidkeels hoe erg het aan zijn oma deed denken die hij enorm miste. Na afloop vertelde ik hem dat hij het doosje mocht houden, omdat het me zo raakte wat hij vertelde. Binnen een seconde sloeg hij zijn enorme armen om me heen en hing ik een meter boven de lucht. Hij was zo dankbaar ervoor.
Je hoeft denk ik niet altijd de ander te begrijpen. Het is ook lastig om met het leed van anderen om te gaan. Je kunt je soms niet voorstellen dat mensen sommige dingen uit wanhoop doen of door schuld van een ander in een bepaalde situatie komen. Ik probeer dan altijd naar Jezus te kijken en te zien hoe hij naast mensen staat en ze niet veroordeeld. Ik vraag me af of Jezus sommige mensen begreep. Volgens mij boeide het hem niet, want hij staat boven zonde, schuld en leed. Hij kan naast iemand staan en oordeelvrij.
Kijk maar naar de overspelige vrouw in Johannes 8. Het verhaal waarin mensen een vrouw willen stenigen, omdat ze overspel had gepleegd. Ik geloof niet dat Jezus haar begrijpt. Ik kan me niet voorstellen dat Jezus weet hoe het is om overspel te plegen of waarom mensen dat zouden doen. Maar toch zegt Jezus op het einde tegen haar: ‘Ik veroordeel u ook niet’, maar ook zegt Hij dat ze niet meer moet zondigen.
Zacheus de kleine man, de rijke tollenaar, die geld ophaalde voor de vijand en mensen geld aftroggelde om er zelf beter van te worden. Jezus zag hem toen Zacheus de boom in klom om Jezus te zien. Jezus zag naar hem om. Ging met hem eten en veroordeelde hem niet. Zal Jezus begrijpen waarom hij het deed. Ik denk dat Jezus het niet interesseerde. Jezus kijkt met liefdevolle ogen naar ons, niet veroordelend en wijzend op de zonden en de dingen die we verkeerd doen.
Mattheus was ook een tollenaar en in plaats van dat Jezus hem veroordeelde nam Jezus Mattheus op in Zijn groep van discipelen. De groep die het dichts bij Jezus hebben gestaan.
Als er iets is wat ik geleerd heb tijdens deze opleiding is dat je de ander vaak niet kunt begrijpen. Je kunt zo je best doen om je in te leven in de ander, maar vaak weet je niet hoe het is om in zo’n situatie te komen. Het gaat vaak ook niet om dat je de ander begrijpt. Het is vaak veel belangrijker dat je naast diegene gaat staan en diegene ziet en hoort. Aandacht doet veel meer met iemand dan veroordeling. Je hoeft ook niet je eigen verhaal te vertellen als het daar niet om draait. Jezus’ aanwezigheid deed al wonderen. Zacheus betaalde iedereen ruimschoots terug. Zo veel gaf hij dat hij failliet ging en Mattheus liet alles achter zich om Jezus te volgen.
Het is aan jou om dat kleine beetje van Jezus aan de ander te laten zien. Een scheutje kan al voldoende zijn. Door liefdevol te zijn en naast iemand te staan. Zonder oordeel en met open armen, open ogen en open oren.
Hoe zou jij het vinden als iemand onverdeelde aandacht voor je heeft. Dat iemand je uitnodigt om te komen eten en dan alle tijd voor je vrijmaakt. Hij geeft je iets wat van hem is, zijn of haar tijd en kijkt je liefdevol aan.
Als er iets is wat ik geleerd heb tijdens mijn stages is de kracht van saamhorigheid en verbinding. Vriendschap en dat een onmogelijke situatie echt voor wonderen kan zorgen. Je kan niet iemands problemen oplossen door iemand heel veel geld te geven. Maar je kan de ander wel heel begrepen laten voelen door een klein beetje aandacht.
Kan jij die aandacht ook aan de ander geven?
Volg me op Social Media
Be First to Comment